Een nieuwe start

Ja hoor, het is echt goed dat ik gestopt ben. Door Covid was mijn wereldje best klein geworden en ik wilde niet in herhalingen vervallen. Ik ben Leef je Pensioen heel dankbaar dat ik zo lang mijn talenten heb mogen botvieren. Vijf jaar is best een lange tijd. Ik ben maar liefst opgevolgd door drie nieuwe columnisten! Dat geeft je toch een heel trots gevoel! Uiteraard volg ik Leef je Pensioen nog steeds, het staat bij mijn favorieten. Men heeft nu echt een leuke groep columnisten, 4  personen met allemaal hun eigen insteek, verhalen, hun eigen schrijfstijl en gevoel voor humor. Ik geniet er iedere week van. 
Maar voor nu heb ik genoeg gezegd over Leef je Pensioen. Nu wil ik het hebben over mijzelf.

Het is begin april, maar het lijkt wel alsof december en januari teruggekomen zijn qua weer, grijs, grauw, regen, hagel en wind. Jammer want eind maart leek het af en toe wel zomer. De zon was toen blijkbaar met ons mee teruggevlogen. Of eerlijk gezegd, niet met ons, maar met andere overwinteraars, want in onze laatste week was het weer al een klein beetje minder in de Algarve. Veel bewolking en meer wind. Toen was het in Nederland mooi weer, zagen we op het nieuws. Het Nederlandse tv-nieuws. De eerste dag dat we in ons appartement in de Algarve zaten, zag het er niet uit dat we dat konden zien. We hadden geen wifi en de satelliet-tv toonde alleen Portugese en Spaanse zenders. We zagen dus een beetje op tegen de vele lange avonden die we in het verschiet hadden. Maar op dag twee spraken we andere Nederlandse overwinteraars in ons complex. Zij huren van een particulier en hebben wel wifi. Ik mocht hun code (eigenlijk illegaal) uitproberen en dat werkte goed. Via mijn kleine laptop en de meegenomen Chromecast konden we nu dagelijks het Nederlandse nieuws en andere tv-programma’s of films kijken. We zijn deze mensen nog steeds heel dankbaar. Zij zijn een voorbeeld voor ons: zij overwinteren echt! Geen 6 weken, zoals wij, maar 6 maanden en zij doen dat al meer dan 20 jaar. Toch vinden wij die 6 weken wel genoeg. Die 20 jaar staat wel op ons verlanglijstje. We hebben al weer een voorboeking gedaan om volgend jaar weer te gaan.

Dit jaar zijn we begin februari (pas) vertrokken. Er was veel minder aanbod dan voorgaande jaren. In januari was het al twee maanden grijs en grauw hier in ons kouwe kikkerlandje. Wat verlangde ik naar de Algarve, want daar was het wel mooi weer. Al weken,  wisten we van vrienden die er al in december heen zijn gegaan.

Als voorbereiding op onze trip hebben we de laatste twee weken alle intermenselijke contacten zoveel mogelijk vermeden. Zelfs het oppassen op de kleinkinderen, waarvan we zo enorm genieten, hadden we afgeblazen, nadat onze oudste kleinzoon voor de tweede keer besmet raakte met Corona. We voelen ons er nog steeds een beetje beschroomd over, maar de omikronvariant greep zo snel om zich heen. Was ik bang voor corona? Nee, dat eigenlijk niet. Met mijn lijf vol prikken zou het eventuele ziekteverloop door deze variant naar verwachting wel mild verlopen, maar we vermeden die contacten omdat – als we besmet mochten raken – de reis naar Portugal niet door kon gaan. Een negatieve test was noodzakelijk om het land in te komen.

Gelukkig is het allemaal gelukt. In telegramstijl: woensdag koffer gepakt - donderdag testen in Zoetermeer: negatief - vrijdag 02.00 uur taxi - 6.30 de lucht in - 12.00 uur aangekomen in het appartement in Monte Gordo.

Geweldig, na twee jaar terug in die heerlijke omgeving. Meteen even met de inhoud van de koffers aan de slag, lunchen, wat slaap proberen in te halen en wat eerste levensbehoeften aanschaffen in de Mini Preço. De eerste dag was helemaal gevuld. 

In mijn volgende spinsel vertel ik meer over onze belevenissen en ervaringen in en om Monte Gordo;.

‘Tot zover’, zeg ik Matthijs na, ‘tot mijn volgende spinsel’.