verMeIJMERINGEN

"Het regent, het regent, de pannen worden nat." Ik staar naar buiten met dit oude kinderliedje in mijn hoofd. Er valt een fikse bui. Ik hoef vanavond de tuin niet te sproeien. De laatste weken toch niet, want het prachtige voorjaarsweer is opgevolgd door een doodnormale Hollandse zomer: lekkere temperaturen en af een toe een bui. Ik vind het best lekker zo. De beuken- en hederahagen zijn allemaal gesnoeid, ik kan weer over op de pensionado-stand: 'niks moet, niksen mag'. Echt niksen kan ik niet. Als ik ga zitten pak ik meestal meteen een boek. Mijn gedachten dwalen af naar een recent gelezen boek: 'Het eiland onder de zee' van Isabel Allende. Een dikke pil van 447 pagina's. De term die ik als kop heb gebruikt, stond op internet boven een korte beschrijving van het boek. 

Na een heerlijk lang Hemelvaartsweekend met kinderen en kleinkinderen in een gezellig CP-vakantiepark in Noord-Limburg zijn we - na een korte tussenstop thuis - weer vertrokken naar onze zomerresidentie op de Veluwe. Het met zijn allen genieten van het park, zwembad, dierentuin en noem maar op is, voor senioren als wij, toch ook best vermoeiend. Op zondagavond vertrok de meute weer richting huis, want op maandag moest iedereen weer naar werk of school. Wij hadden nog wat tijd voor onszelf. Maandag, na het uitchecken, hebben we nog een prachtige fietsroute gereden in en om Venlo. Mooie omgeving, leuk stadje met veel abdijen, kloosters en andere grote religieuze gebouwen. En een prachtig oud stadhuis ook. 

Al mijmerend kijk ik door raam van ons chalet naar buiten. De tulpen, narcissen, blauwe druifjes en krokussen sterven af, aan de beukenhagen ontspringen de eerste groene blaadjes. De vogeltjes zijn begonnen met nestelen, de appel- en perenbomen staan volop in bloei. Ik zie de cyclus van het leven life in beeld. 
De boomklever heeft een flinke hap vogelpindakaas gepakt en vliegt naar de majestueuze eikenbomen aan de overkant  op bult. Die metershoge bomen doen me denken aan de wandeling die we onlangs maakten over het pittoreske laantje vanuit de kerk  naar mijn zwagers laatste rustplaats. 
Alles heeft zijn tijd!  

Zo, dat is lang geleden dat ik hier was om een stukkie te schrijven. Jullie denken vast dat ik helemaal gestopt was met schrijven of dat ik een winterslaap hield. Nee hoor, dat is niets voor mij. Ik ben meer iemand zoals de vogels: ik vlieg in de winter liever naar het zuiden! 
En wat het schrijven van mijn gedachtespinsels betreft: ik had inderdaad last van een winterdipje. Ik had gewoon effe geen inspiratie en geen zin. En als pensionado heb ik het motto 'niks moet, niksen mag' heel hoog in mijn vaandel staan....   

De herfst heeft zich tot nu toe weer laten zien als een echte ouderwetse herfst: prachtige zonnige en warme dagen, die niet misstaan in de lente, een aantal zelfs niet in de zomer, afgewisseld met dagen vol harde wind en buien. Op die 'slechte' dagen ben ik thuis bezig met het schilderen van deuren. Lekker op mijn gemak, 2 deuren per keer, daar doe ik 3 dagen over. Er zijn er nu 4 klaar. Is het echt nodig? Ze zien er best nog goed uit, maar een beetje opfleuren kan geen kwaad, toch? 
Arbeidsvitaminen erbij aan. Heerlijk!  

"Het hagelt, het hagelt, grote korrels..." Geen Venz, maar echte grote ijskristallen kleuren mijn balkon wit. De herfst is op 23 september om 03.04 uur begonnen. De zon stond toen precies boven de evenaar waardoor dag en nacht overal op aarde even lang duurden. Ik hou wel van de herfst, van de kleurenpracht die bij dit seizoen hoort. Maar niet van die hagel die nu tegen de ramen klettert. Meteorologen houden trouwens al sinds 1780 1 september aan als start van de herfst en dus kwam weerman Gerrit Hiemstra vertellen dat de zomer van 2022 een van de warmste, zonnigste en droogste zomers ooit was. Het was voor mij een zomer waarin ik zelfs leerde genieten van waterijsjes. Want die grote witte joekels of die bruine met amandelstukjes zijn dan wel veel lekkerder, maar slecht voor je gewicht en voor je cholesterol.