Alles heeft zijn tijd!  

Alles heeft zijn tijd. Dat stond bovenaan de rouwkaart en ook op de liturgie in de kerk.
Alles heeft zijn tijd, een tekst uit de Bijbel, maar ook een zinnetje dat mijn zwager altijd gebruikte als er iets tegenzat. Hij heeft het vaak gebruikt. Ook voor mijn zus was het een vast gezegde. Die tekst zal ik nu niet zo vaak meer horen, maar zal altijd verbonden blijven aan dit stel. 

Het was een prachtige dienst die hij helemaal zelf had samengesteld en op papier had gezet voor als zijn tijd zou komen. Zijn kleindochter speelde als intermezzo een aantal prachtige stukken op de piano. En de preek ging uiteraard over die Bijbeltekst. Vanuit de kerk liepen alle aanwezigen door een prachtig park - (vroeger) het Paradijs genoemd - achter de kist aan naar de begraafplaats, waar hij een plekje kreeg naast zijn geliefde echtgenote. Ik moest even een brok in mijn keel wegslikken toen ik vooraan de stoet zijn achterkleinzoontje zag lopen die met een klein handje 'hielp' om de kist te vervoeren. 

Een van allereerste herinneringen aan mijn  zwager gaat terug naar de tijd dat ik nog op de lagere school zat. Een tijd waar ik niet zoveel herinneringen meer aan heb, waarschijnlijk verdrongen, maar deze nog wel. Na het eten werd op zondag altijd een stukje uit de Bijbel gelezen. Soms moest ik dat doen, maar als de 'vrijer' van mijn zus mee kwam eten, mocht hij dat doen. Die bijbel was een heel oud exemplaar dat mijn moeder in 1927 had gekregen bij het verlaten van de zondagsschool. Met een katoenen omslag dat overduidelijk door een jong meisje was gemaakt, waar de tekst Bijbel op was geborduurd en met erin een geweven bladwijzer met mijn moeders naam. Die bijbel stond uiteraard vol met nog echt oud Neederlandsch met die dubbele e's en sch's. Maar ook met heel oud taalgebruik en bijna onuitsprekelijk woorden. Als hij zo'n woord tegenkwam was het altijd even stil, hij probeerde er blijkbaar in zijn hoofd iets van te maken, maar vaak vervolgde hij dan met: 'moeilijk woord' en las verder alsof er niets aan de hand was. 

Ik lees zelf veel en kom ook af en toe een woord tegen waar ik even op moet oefenen en steevast denk ik dan aan hem. Moeilijk woord. Die bijbel heb ik nog in mijn bezit, niet omdat ik zo Bijbelvast ben of om er in te lezen, maar als een dierbare herinnering aan mijn moeder. 

De laatste keer dat we bij mijn zwager op visite waren zat hij ook te 'lezen'. Voor hem op tafel lag een krant van die dag. 'Nee joh, ik doe maar alsof, ik kan alleen de koppen lezen en ik snap er helemaal niks meer van, maar het is zo lekker rustig'. 

Overal liggen herinneringen die mij aan hem doen denken. Als ik een stukje ga fietsen vanuit mijn chalet, kom ik langs een recent verbouwd hotel. Daar heeft hij met zijn gezinnetje veel vakanties doorgebracht. Als ik een zwart-witfoto zie denk ik aan hem in zijn doka, en als ik thuis in de hal sta bij de letterbak waarin de verzameling vingerhoedjes van mijn vrouw in staat, zie ik hem weer voor die bak staan en hoor ik hem weer zeggen: 'dat is een écht oude letterbak, die heb ik veel gebruikt op de drukkerij. In dat vakje lag de...' En dan kwam er een hele opsomming van letters en symbolen. 
Zo borrelen er meer herinnering op. Maar het is zo wel genoeg. Alles heeft zijn tijd. Mooie woorden om dit verhaaltje af te sluiten. 

Rust zacht, Bert, bij jouw eigen Truus. 

Genoeg voor nu, tot mijn volgende spinsel.