Na een heerlijk lang Hemelvaartsweekend met kinderen en kleinkinderen in een gezellig CP-vakantiepark in Noord-Limburg zijn we - na een korte tussenstop thuis - weer vertrokken naar onze zomerresidentie op de Veluwe. Het met zijn allen genieten van het park, zwembad, dierentuin en noem maar op is, voor senioren als wij, toch ook best vermoeiend. Op zondagavond vertrok de meute weer richting huis, want op maandag moest iedereen weer naar werk of school. Wij hadden nog wat tijd voor onszelf. Maandag, na het uitchecken, hebben we nog een prachtige fietsroute gereden in en om Venlo. Mooie omgeving, leuk stadje met veel abdijen, kloosters en andere grote religieuze gebouwen. En een prachtig oud stadhuis ook.
En nu zijn we dus weer op de Veluwe. Tijd voor onszelf en om te relaxen. Het is heerlijk om vroeg op te staan bij het geluid van fluitende vogels en dan een beetje bezig te zijn in de tuin. De pimpelmeesjes die in mijn vorige verhaaltje al aan het nestelen waren, vliegen nu af en aan naar het nestkastje. De jongen zijn blijkbaar al flink gegroeid en ik verwacht dat ze zeer binnenkort uitvliegen. Hoop het weer eens live te zien. Dat is zo mooi! De ouders die vlakbij het nestkastje tjilpen, een jong dat zijn kopje naar buiten steekt, weer terug, weer even gluren en uiteindelijk zie je het hele lijfje verschijnen en stort hij zich de vrije natuur in. Een klein stukje vliegen tot bij zijn ouders en dan ervandoor met een van de ouders. Uit het zicht. En dat herhaalt zich tot het nestje leeg is.
Maar het is ons dit keer helaas niet gegund om dit spektakel te zien.
Ik ben altijd vroeg wakker. Gewekt door mijn innerlijke klok. De vogels zijn al volop aan het fluiten en tsjilpen. Ik loop meteen naar het raam waaruit ik zicht heb op het vogelhuisje. Hè, wat is dat nu? Weg? Ik wrijf in mijn ogen, knipper een paar keer, maar het beeld blijft gelijk. Het Huisje Is Weg!
Ik trek mijn badjas aan en ik ga meteen naar buiten. Op het terras ligt een dode - bijna volgroeide, maar zo te zien leeggegeten pimpelmees. Het huisje ligt op de grond naast de paal waar hij aan was bevestigd. Ik heb mijn twijfels gehad bij het ophangsysteem van het huisje, maar dat hij gevallen is kan niet komen door het gewicht van een nest meesjes. Hier is wat anders aan de hand geweest. Ik pak het huisje op, luister of ik nog iets hoor en zet het op een duidelijk zichtbaar plekje in buurt neer. Voor het geval dat de oudermeesjes nog terugkomen.
Als ik later die ochtend, samen met mijn vrouw, nog eens op die plek ga kijken, zien we iets verderop het volledig uit elkaar getrokken nestmateriaal liggen. Het is overduidelijk door de ronde opening naar buiten getrokken. Dit kan alleen maar gedaan zijn door een boommarter. Schattig om te zien, maar dit zie ik liever niet. Ja, ik weet het, het is de natuur, maar toch....
Twee dagen later zitten we lekker in het zonnetje koffie te drinken, als mijn vrouw ineens een groepje pimpelmezen ziet in de buurt van het huisje. Een stuk of 5 die zich in de planten bij de plek van het nestkastje neerstrijken. Het is mij al vaker opgevallen dat mezen een paar dagen na het uitvliegen even terugkomen bij het nest en daarna pas echt vertrekken. Als dit het gezinnetje mees is dat daar heeft genesteld, is de boommarter waarschijnlijk net te laat geweest en heeft hij maar een jong te pakken gekregen. De meeste vogels zijn op tijd gevlogen....
Op internet heb ik gezien dat er invliegbeveiliging bestaat voor de nestkastjes. Een soort korfje dat voor de opening geplaatst wordt, zodat de pootjes marters te kort zijn om naar binnen kunnen. Maar eens wat verder gaan onderzoeken en wellicht kan ik een paar van die korfjes voor volgend voorjaar aan een paar huisjes bevestigen.
Genoeg voor nu, tot mijn volgende spinsel.
Reactie plaatsen
Reacties