Wauw, wat is het nog steeds heerlijk weer weer. Ach, je waait soms van de weg weg, maar dat maakt niet uit. Voor de tuin zou het trouwens wel lekker zijn als er eens een druppie regen valt. Liefst wat meer en het liefst ‘s nachts. Maar je hebt niets te kiezen en met dit weer kan je juist ook lekker veel doen. Onkruid verwijderen, de picknickset beitsen, de tuin sproeien, wandelen en fietsen, terrasje pakken en zomaar niksen! Genieten van het leven als pensionado.
En waar ik overdag lekker buiten bezig ben, probeer ik ‘s avonds wat ontspanning te zoeken via een boek of met een van de weinige tv-programma’s die ik leuk vind.
Een paar dagen geleden keek ik naar de tv naar een aflevering van Tweede Hans. Weer een geweldige serie van omroep Max! Hoe krijgen ze het voor elkaar? Dokter Deen, Het Geheime Dagboek van Hendrik Groen, Maud & Babs en nu Tweede Hans. Het zijn geen flitsende producties over drugs, machtsgeile politici, wankelende zombies of elkaar overhoop schietende mocro’s. Ze zijn misschien zelfs burgerlijk en truttig, maar die series raken je wel recht in het hart. Ze gaan over het dagelijkse leven. Over problemen waar we allemaal op onze eigen manier tegenaan kunnen lopen. Ze laten je erom huilen, erom lachen en zetten je aan het denken over hoe je het zelf anders of beter kan doen.
Ik heb nu de alle afleveringen van Tweede Hans gezien. Wat is het fijn dat je gemiste uitzendingen kunt terugkijken. Ik kan me het gevoel van deze Hans zo goed voorstellen. Ik heb zelf een heel jaar toe kunnen werken naar mijn pensioen: een dag minder werken per week, een jaar lang een collega inwerken die in haar functie overbodig was omdat haar werk werd uitbesteed. Het was voor mij een jaar ‘freewheelen’ naar het eind. Het was heerlijk om met pensioen te gaan. Maar die Hans staat van de ene op andere dag op straat. Hij valt in een heel diep zwart gat.
Dat zwarte gat heb ik niet ontdekt. Ik heb er over geschreven in mijn allereerste column en heb er over gelezen voor ik met pensioen ging. Maar daar bleef het bij. Lezen doe ik trouwens heel graag en best veel. Dit jaar heb ik al 20 boeken gelezen. Een gemiddelde van 1 boek per week. Als we dit weekend naar huis gaan, ligt er weer een nieuw boek in de brievenbus. De Paarse Engel van Era Richmen. Ik heb dit boek ‘gewonnen’ met een actie van de lezerscommunity Hebban. Een leuke site met heel veel info over boeken, schrijvers en met veel recensies. Volgens die recensies moet dit een heel spannend en goed boek zijn, gewaardeerd met 4 en 5 sterren. Ik moet er als tegenprestatie wel iets voor doen: vier berichtjes plaatsen op social media. Ik gebruik daarvoor mijn Twitteraccount. Eerst een tweet dat ik het boek heb ontvangen, met foto; de tweede met de eerste bevindingen; daarna eentje met wat ik tot dan toe het leukste vind aan het boek en tenslotte moet ik op de website een recensie plaatsen van minimaal 150 woorden en die ook delen via Twitter. Doe ik graag als tegenprestatie voor zomaar een gratis boek. Op naar de brievenbus, op naar het boek ,op naar de post.
Post. Dat is waar ook. Onlangs ontving ik een paar ansichtkaarten. Joh, hoor ik jullie zeggen, dat is toch niet meer van deze tijd? Je stuurt tegenwoordig toch een appje of een mailtje? Ja, dat klopt, maar de kaarten zijn ook niet recent verstuurd, ze zijn gestempeld in de periode1954 tot 1961. Echte kinderkaarten! En dat klopt ook wel want ik was toen tussen de 3 en 10 jaar oud. Onder andere een kaartje van een oom en tante toen ik op vakantie was met mijn ouders in Austerlitz; een kaartje van mijn broer van zijn tijd bij de marine en een van hem en mijn schoonzus vanaf hun vakantieadres. Maar eentje springt er voor mij helemaal uit: een kaartje vanaf de Posbank gestuurd door pappa en mamma aan Wimmie. Bijna 60 jaar na haar overlijden wordt dit kaartje zomaar in mijn schoot geworpen.
De kaart was met veel andere kaarten in een kistje terechtgekomen bij mijn zus en zwager in de Hoekse Waard. Waarom? Dat zal altijd wel een raadsel blijven, maar bij het opruimen van het huis van mijn zwager kwam dit schatkistje tevoorschijn. En hier zit ik dan, een bijna 71-jarige pensionado met een kinderkaart in zijn handen. Geëmotioneerd en als een kind zo blij. Vooral ook omdat ik besef, dat als het kaartje niet in dat bewuste kistje terecht was gekomen, het allang verdwenen zou zijn. Ik zou het dan nooit meer hebben gezien.
Hoe zeiden ze het vroeger ook alweer? Een kaartje, kleine moeite, groot plezier.
Maak jouw eigen website met JouwWeb