Een shitverhaal

Het is een prachtig gezicht, al die geveugelde vriendjes in de tuin, maar er kleeft een nadeel aan: vogels poepen en dat doen ze overal. Op de ruit vlak voor me zit een flinke klodder, om de paar dagen lopen we om het chalet heen om alle poep te verwijderen. Maar vooral de auto lijkt de kop van Jut te zijn. Naast mijn parkeerplek staat bij de buren een metershoge eik met takken die overhangen en juist daar lijken de vogels het heerlijk te vinden om hun behoefte te droppen. Ik heb het inmiddels opgegeven om heel de auto iedere keer als we hem pakken helemaal schoon te maken. Maar de ruiten moet ik echt altijd even onder handen nemen. Goed zicht is wel een vereiste.

Zo ook een paar dagen geleden: toen zijn we naar het Openluchtmuseum in Arnhem geweest. Wij zijn eigenlijk niet zulke museumgangers, maar we mochten er gratis in en hadden wel zin in een uitje. En dat uitje is best goed bevallen. De oude tram, het stationnetje met het depot en auto's van van Gent en Loos, de molens en de scheepswerf, het groene kruisgebouw (met een kast vol po's en ondersteken, die me aan de laatste weken van het leven van mijn moeder doen denken), de melkfabriek en de oude huizen, cafeetjes en boerderijen. Het leuke van het openluchtmuseum is dat je een kijkje neemt in het leven van 'gewone' mensen in de vorige eeuw. Bij kastelen, waar we wel vaker hebben rondgewandeld, zie je wat de adel in hun verblijf hadden staan en dat is toch andere koek.

Juist omdat veel interieurs in de oude huizen en boerderijen dateren uit de jaren 50 en 60, de tijd dat we zelf zijn opgegroeid, was veel herkenbaar voor ons. "O ja, dat hadden wij vroeger ook in huis'. Wat wij gelukkig niet zelf thuis hadden, maar wel kenden van familiebezoekjes, zijn de oude buitentoiletten, of te wel de schijthuisjes. Die zag je overal terug op het terrein. Na een poos wandelen was het tijd voor het verzorgen van de inwendige mens: in een oud cafeetje met een groot buitenterras dronken we koffie en aten we wat lekkers en was het ook tijd om de inwendige mens even te ledigen. Het interieur van het café stamde ook uit de jaren 50, dus hoe zouden de toiletten eruit zien?  Een goed teken was wel dat ze binnen een plekje hadden gekregen. De deuren stamden duidelijk ook uit die tijd, maar de toiletten zelf waren modern, super schoon en voldeden aan alle vereisten van deze tijd. Daar kon je met een gerust hart je hoop laten varen.    

Nee, dan was het laatst thuis maar behelpen. Op het toilet van mijn zoon en schoondochter hangen tegeltjes met zogeheten wijsheden. Eentje is er speciaal voor de plaats delict: "Je wordt je pas echt bewust van de waarde van bepaalde dingen als het er niet meer is: wc-papier bijvoorbeeld." Klopt helemaal, maar wat denk je ervan als je je eigen hangende seniorentoilet een paar dagen niet mag gebruiken! Wij mochten dat 2 dagen niet gebruiken, omdat de rioolleidingen in ons appartementencomplex gerenoveerd werden. We kregen wel een droogtoilet in bruikleen, dus we konden onze behoeften wel kwijt. Maar wat een gedoe is dat: zakjes in het toilet hangen, vullen met korreltjes die het vocht omzetten in een vaste substantie, maximaal 4 plasjes en/of 1 grote boodschap in een zakje doen en dan goed afsluiten en bij het restafval deponeren. "Ach, dat valt toch wel mee, dat is toch wel te doen", hoor ik jullie denken. Natuurlijk is dat te doen, maar comfortabel is anders. Het toiletje is zo klein dat je het gevoel hebt, dat je met je knieën in je neusgaten zit te prikken. Toch wrang als dat mooie glanzende toilet daar aan de wand werkloos toekijkt....

Shit. Sorry mensen, ik moet nu dringend even ...  uh ...  mijn handen wassen. Dus, uh, genoeg voor nu, tot mijn volgende spinsel.