Zo hé, het is alweer een maand geleden dat ik mijn vorige spinsel heb geschreven. Wat gaat de tijd snel en wat heb ik veel gedaan en meegemaakt. Mijn verjaardag, proefzwemmen van mijn jongste kleinzoon, een weekendje weg met kinderen en kleinkinderen, het jaarlijks cholesterol- en PSA-onderzoek, de eindmusicals van onze beide oudste kleinzoons (2 musicals op 1 dag) en tussendoor wat schilderwerk bij het chalet en thuis. Ze zeggen wel eens dat je als pensionado absoluut geen tijd meer hebt om te werken, maar dat (b)lijkt inderdaad zo te zijn.
De musicals van mijn kleinzoons, gelukkig 2 verschillende, waren geweldig om te zien en het familieweekend was supergezellig. We hadden twee extra huisjes gehuurd op ons park, waardoor we veel dingen bij de hand hadden. Mijn gasbarbecue bijvoorbeeld en ons ruime terras. En het is een hele goede uitvalsbasis voor fantastische uitjes. Maar dat gezegd hebbende laat ik het er verder bij. Een beetje privacy mag ook wel. Toch?
Even terug naar het klussen. Dat ik doe tegenwoordig op het - inmiddels goed aangeleerde - pensionadotempo. Rustig aan. De fut is op? Morgen is er weer een dag! Voordeel daarvan is dat eigenlijk alles ook veel beter uit de verf komt. Voor dit verhaaltje geldt eigenlijk: beter in de verf komt.
Wat nu zeker beter in de verf staat is de antieke ijzeren vlaggenmasthouder op ons perceel. De houder is niet van ons, maar van het recreatiepark. Hij staat op de oorspronkelijke plaats en die plek heeft in de loop der jaren vele bestemmingen gekend; van kampeerveld tot asielopvang tot chaletpark. De mast is alleen met grof geschut te verplaatsen. Er zit als voet een enorm blok beton onder en omdat de mast omringt is door beplanting kan ie alleen met een grote kraan worden weggetakeld. We hebben ooit aangegeven dat de eigenaar hem te allen tijde mag verwijderen, mits de tuin daarvan geen schade oploopt, maar we denken dat dat nooit gebeurt en de mast nu bij ons permanent zijn bestemming heeft gevonden. Eigenlijk stond ie een beetje weg te roesten, de eigenaar deed er niets mee en wij ook niet: 'hij is niet van ons..'. Begin dit jaar heb ik de mast toch maar eens goed schoongemaakt met de hogedrukreiniger en zag er meteen veel beter uit. Toen er metaalverf in de aanbieding was bij de doe-het-zelfwinkel in de nabijheid, heb ik de kwast ter hand genomen en hem weer keurig pikzwart geverfd. Hij is als nieuw! Op de foto kom ik niet vrolijk over. Ik werd totaal verrast en schilderen is nu eenmaal een serieuze bezigheid.
Wie het - net als ik - ook zo druk heeft als een klein baasje is het eekhoorntje dat met regelmaat onze tuin bezoekt. Speciaal voor dit schattige beestje leg ik walnoten op een speciaal plekkie. Het is zo leuk om te zien als hij hem vindt, pakt, eraan gaat knabbelen of meeneemt. Nu het vroeger licht is, is de noot regelmatig al weg voor wij uit bed komen en dan leg ik snel een andere neer. Inmiddels heeft de eekhoorn concurrentie gekregen van de bonte specht. Ik hoorde laatst het herkenbare kloppende geluid, zocht waar het precies vandaan kwam en zag dat de specht een gat aan het maken was in die noot. Van een afstandje volgde ik dat tafereeltje. Toen de noot op de grond viel, zag ik hem met zijn snavel net zolang frutten tot hij de noot goed te pakken had en ermee wegvloog naar..., ja, naar waar? Zijn eigen stekkie of heeft ie een nest met jongen? Wie zal het zeggen.
Ekie ontdekte laatst ook een pindanetje voor de vogels. Hij haalde heel veel caperiolen uit om die lekkernijen te bemachtigen en op te peuzelen. Hij leek wel te poseren voor een fotoshoot. Ik heb er een prachtige serie van kunnen maken die ik jullie niet wil onthouden.
Genoeg voor nu, tot mijn volgende spinsel.
Reactie plaatsen
Reacties