Een lekker dinertje ...

Gepubliceerd op 25 augustus 2022 om 14:02

Een paar weken geleden plaatste ik hier een spinsel over een ansichtkaartje dat mijn ouders ruim 60 jaar geleden naar mij hebben gestuurd vanaf de Posbank. Let op: Posbank zonder 't', want de postbank bestaat al jaren niet meer en die monumentale, pompeuze Posbank, vernoemd naar mijnheer G.A. Pos, staat nu al 104 jaar fier te overleven in het Nationaal Park Veluwezoom. 

Posbank

Ik weet dat uit eigen ervaring, want ik ben er pas nog geweest. We kwamen erlangs toen we een prachtige fietsroute door die omgeving reden en toen móest ik hem gewoon weer even zien. Niet omdat ie zo mooi is, het is eigenlijk een pompeus gedrocht, maar gewoon uit nostalgie.

De heide staat in nu weer volop in bloei. Duizenden Nederlanders stappen dan in de auto, op de fiets, of trekken hun beste wandelschoenen, sneakers of teenslippers (pas op voor teken!) aan om dat fenomeen te kunnen bewonderen. Ons chalet ligt op een steenworp afstand van een prachtig heidegebied, dus we zien ook daar de drukte weer toenemen. 

Wij gingen  - nog net voor alle media daar melding van maakten - op een kalmaandag met onze fietsen op de auto richting Laag Soeren, waar wij een knooppuntenfietstocht wilden starten. Als je even niet goed oplet bij het instellen van je Tomtom, voert deze je echter zomaar naar Eerbeek. Zelfde straatnaam, zelfde huisnummer, iets dichterbij, maar niet de beoogde parkeerplek. Niet getreurd, het is mooi weer, zegt Buienradar, dus we gaan hier wel beginnen. Er komt dan wel een ruime 10 kilometer bij, maar dat Is best te doen, zeker met alle 'voor-de-wind-opties' van onze e-fietsen.

Zoals wel vaker heeft Buienradar het weer eens mis: als de fietsen van de auto gehaald zijn en we klaar zijn om te starten, gaat het toch regenen! We trekken onze jasjes aan, schuilen zelfs even in het centrum van Eerbeek, maar de bui is gelukkig snel voorbij.

We hebben achterafgezien een goede keuze gemaakt om in deze regio te starten. Als ik onze fietstocht opdien als een dinertje, dan is het voorgerecht  een mooie  landelijke agrarische omgeving in een glooiende landschap. Heel anders dan het vlakke Groene Hart. Alleen de gewassen, de dieren en de op-zijn-kop-hangende vlaggen zijn hetzelfde. We reden door leuke dorpjes en stadjes, waarvan Dieren in ons collectief geheugen blijft hangen door de prachtige villa's en herenhuizen die daar staan. 

Een lekker tussengerechtje werd opgediend toen we Dieren verlieten. We reden een doodlopend weggetje in richting water, maar gelukkig kwam er net een pontje aanvaren, die ons naar de andere oever van IJssel bracht. (Ik zag net op internet dat de pont nu niet vaart door de lage waterstand. Ach, soms moet je ook een beetje mazzel hebben, toch?). We genieten na de oversteek van deze meanderende rivier en de uiterwaarden.

Tijd voor de soep. We naderen Doesburg, terwijl donkere en dreigende wolken zich boven ons samenpakken. Doesburg, waar Abraham of wie dan ook, al vanaf 1457 zijn mosterd haalt; waar je in het mosterdmuseum kunt zien hoe toen en nu nog steeds gemaakt wordt; en waar je in bijna alle restaurants mosterdsoep kunt eten. In deze mooie oude Hanzestad zijn meer bijzondere gebouwen te bewonderen. Een daarvan, de Waag, volgens het Guinness Book of Records de oudste horecagelegenheid van Nederland (al sinds 1478), geniet onze speciale belangstelling. Eerlijk gezegd in eerste instantie niet voor de horeca, maar wel om te schuilen voor de fikse bui die zich over ons uitstort. 

We maken van de nood een deugd: we eten en drinken er iets, maken gebruik van het sanitair en zien de lucht weer klaren. Na de lunch maken we een korte wandeling door het historische centrum, zoeken onze fietsen weer op en vervolgen onze route. Na nog een stukje fietsen langs de IJssel, rijden we De Steeg in. Tijdens dit tussengerecht zien we ook weer mooie villa's en landgoederen, maar we rijden nu wel over het minst mooie deel van de route: een aantal kilometers langs een drukke N-weg. Maar dan komen we in Rheden en daar reden we met onze route rechtsaf het bos in: het hoofdgerecht wordt geserveerd!

"Nationaal Park Veluwezoom is een natuurgebied van ruim 5100 hectare bos, heide, zandverstuivingen en statige landgoederen. Door de hoogteverschillen zit er ook een aantal mooie klimmen in deze route. Natuurlijk leven er ook vele diersoorten in het park", aldus de routebeschrijving.  Nu gaan we op zoek naar de belangrijkste trekpleister van de Veluwezoom: de bijna 90 meter hoge Posbank: "Vanaf dit uitkijkpunt heb je een schitterend uitzicht over het fraaie reliëf dat zelfs voor Nederlands begrippen uitzonderlijk is. Bij helder weer kijk je meer dan 20 km ver en zijn zelfs de heuvels van Montferland en het Rijk van Nijmegen te zien. Dit wordt dan ook vaak een van de mooiste plekken van Nederland genoemd. Zeker wanneer in augustus de heidevlakte prachtig paars kleurt". 

En wat wij zien voldoet aan deze beschrijving en aan onze verwachtingen. Niet echt een verrassing, want we hebben hier al meerdere fietstochten gereden. De allereerste was nog een ouderwetse ANWB-route; een kaartje met de complete routebeschrijving. Wat zijn die knooppunten dan een prettige vereenvoudiging! 

Als we na de uitgestrekte glooiende heidevelden het bos inrijden, kijken vier reebruine ogen ons synchroon na: Bambi en haar moeder zien ons vanachter een grote hoeveelheid varens langsfietsen. Wij stappen af om beter naar hen te kunnen kijken. Alsof de koppen aan elkaar vast zitten, bewegen ze precies gelijk om onze bewegingen in de gaten te houden. Moeders is niet gediend van een portretje op internet, want zodra ik mijn camera pak, draaien de twee zich majesteitelijk en synchroon om en wandelen rustig het bos in.  

Na nog een aantal kilometers bos, waarbij we ook nog een Schotse hooglander passeren die vlak naast het fietspad in het zand ligt, worden we getrakteerd op een heel luidruchtig toetje. Door alle bomen kan ik nog net wel het bos zien, maar ik kan het geluid nog niet thuisbrengen. De oorsprong ervan wordt duidelijk als we aan het eind van de weg linksaf moeten: Het is een toeristisch stoomtreintje van de Veluwsche Stoomtrein Maatschappij op het traject Apeldoorn – Dieren dat zich luidruchtig fluitend, rustig tuffend en vol glimmende gezichtjes van uitbundig zwaaiende kinderen op weg is naar stationnetje Eerbeek.

Het diner is op, maar ook waargebeurd. Wij ontdoen onze fietsen van alle ballast en zetten ze op de drager. Voldaan rijden we weer terug naar ons chalet. Genoeg voor nu, tot mijn volgende spinsel.

Alhoewel, ik heb inmiddels wel trek gekregen in een lekker etentje. 

 

Collage rondom Posbank
Veluwezoom

Gelezen? 

Heb je mijn 'stukkie' gelezen? Ik vind het heel leuk als je hieronder een reactie plaatst. 

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.

Maak jouw eigen website met JouwWeb